مناجات

الهی آن چه از عشق می دانستم در ظرف آلوده ی وجود حقیرم نهاده و تقدیمت می کنم.

ای محبوب تو را به آن روزگار پاکی ها قسم که ردّم مکن و از درگاه پر لطف و کرمت نا امیدم مساز.

تو خود این تحفه را عزّت ببخشا

بیا یاری نما همّت بیافزا

اگر آلوده ام، جایی ندارم

پشیمان بنده را رحمت بفرما

خدایا بینوا بنده ات چیست که از تو بگوید و با کدامین لیاقت نایاب از انوار عظمتت و ارکان وحدانیّتت بنویسد؟

با جام ِ شکسته ، جانِ خسته

با دیده ی بر رخِ تو بسته

با بارِ گناه و بینوایی

بر خاکِ مذلّتت نشسته

جز رحمتِ تو رهی نجویم

ای رحمتِ حق دلم شکسته

ای پنجه ی حق تو ساحری کن

تارِ دلِ من زِ هم گسسته

امّا تو خود خواستی و دادی، گفتی بگو و گفتم، گفتی بنوا و سرودم، گفتی بنواز و نالیدم، گفتی بخوان و گریستم، گفتی بنگار و نگاشتم.

ولی تو خود بگو:از که نوشتم؟ از خویش یا خدا؟ از دلِ ریش یا نورِ پاک مصطفی؟ از دردِ سینه یا عشقِ دیرینه؟ از غربتِ دل یا کوثر ولایت؟ از شفاعت عاصیان یا شکوه رضوان؟

خدایا تو بی نهایتی، امّا بدان که من به نهایتِ خویش رسیده ام؛ تو هدایتی امّا من به ضلالت رسیده ام؛ تو ولایتی امّا من به غربت رسیده ام.

یا رب تو خبیری که چه سان پست و حقیرم

محتاج نگاه تو و بر دیده اسیرم

با این همه گنج ازلی در کف مقصود

بی آینه ی لطف تو مسکین و فقیرم

در اوج تباهیّ و گناهان فراوان

بر رحمت بی حدّ تو گستاخ و دلیرم

خواهم که غریبانه تمنّای تو سازم

آدینه تو را بینم و آن لحظه بمیرم

در هجرت روی تو چه افسرده شدم من

از رنج غریبی تو آزرده شدم من

ای گلشن امید جهان ، شمس نگاهت

در رفتن تو غنچه ی پژمرده شدم من

گرداب غم بکشاند دل ما را

همچون صدفی در بر تو درده شدم من

قامت بشکسته ز غم و داغ فراقت

در کشتی غم ، زار و زمین خورده شدم من

از مستی چشمان تو تا پر شده جامم

هر شام و سحرگه سر و دل ، برده شدم من

از بس که زدم دل به کویر غم هجرت

در شعله ی هجر تو، سیه چرده شدم من

با رفتن تو یاد خزان چیده چمن را

در کنج غریبی تو ، دلمرده شدم من

بار دیگر در مدینه ، می نوازد آشنا

می رسد مولود پاکی ، از حریم کبریا

باقرالعلم و محمد نام و بوجعفر بود

شهر پاکی و صداقت ، برج و بارویش سخا

افتخار شیعیان ، در علم و ایمان و عمل

هر چه گویم مجتمع ، گنجینه ی فخر و رضا    

آیتٍ حق و نشان زهد و تقوا و کرم

اعتبار علم حق ، در درس استاد حیا

عاشقان خُرم که معشوقی چو او دارند و بس

هلهله ، پاکوبی و شادی و در شور و نوا

شد صفر فاخر که در او آمده فخر جهان  

با توسل بر درش محفوظی از شر و بلا

پادشاهی کز سخا شد چشمه سار تشنگان     

تا بنوشد از برش این خیل عشاق ولا

گر دلت گردیده بیمار گناه و بی کسی      

همچنان مقبل بزن دستی بر این دارالشفا

شاکی از بختت مشو بر خوان لطفش کن نظر

تا نشیند بر سرت الطاف این گنج هما

روز میلادش بخوان آوای شاد عاشقی   

تا بگیرد دست تو مولای هر شاه و گدا

گوش دل را برگشا تا بشنوی هر گوشه ای 

گشته بر پا از قدومش از جمادی هم، نوا

دست خود بالا کن و بر دامن مولا بزن          

تا که آزادت کند از بند ابلیس هوا

با بقیع خاطرت هر لحظه ای همدم شوم

تا بخوانم از ته دل یا حبیبی باقرا

اینک از ره می رسد ، پیغام دیدار نگار

روز مولودش بوُد ، فرخنده تر از چشمه سار

بلبلان مستند و ، آوای خدایی می دمد

می دود از دیده هامان ، اشک زیبای بهار      

هر طرف را بنگرم ، آواز شاد و هلهله

خوش بوُد از نرگسش ، دیدار روی گلعذار          

باقر آمد بر جهان ، رویش چنان ماه نهان

آفتاب چهره اش پیدا ز آوای هُزار                 

پنجمین اختر بود ، بر تارک ارض و سماء

شام غم روشن کند همچون سپیدی نهار          

مقبل آخر کی شوم در پرتو دیدار او

تا کجا آخر شوم از شور عشقش بیقرار           

آتش هجران او ، دوزخ نمای جان من

کو بهشتی روی جانان ، تا بگیرم در کنار        

چشم او آخر فٍتَد ، بر بلبل بیجان خود

پا نهند بر دیده ام ، تا گُل دهد دیدار یار

شعله می گیرد تنم ، آتشفشان شد دامنم

عشق عالم گیر او ، دارد عجب شور و شرار 

باقر ز اوج آسمان ، نور رخش پیدا شده         

دلهای جمله عاشقان ، بر روی او شیدا شده   

بوجعفر و باقر صفت ، هم نام احمد در زمین      

شبه محمد در سما ، عقبی از او زیبا شده     

جانان جانها جان او ، جان در سر پیمان او         

پیمانه تا در کف نهد ، آرامش جانها شده

کشتی نشسته در گلم ، تا حل کند او مشکلم

تا غرق یادش می شوم ، چون ساحل دریا شده  

شب تا سحر در یاد او ، بیدم به هوی باد او       

از روی ماه و شاد او ، هر دیده ای بینا شده     

تا در مدینه پا نهد ، شوری بر این دلها فتد            

از شادی میلاد او ، هر گوشه ای غوغا شده