مآل همه عشّاق (ولادت آقا امام حسین(ع))

در عشقِ حسینی که من و ما نشناسیم

عالَم، حَرَمَش؛ دیده و دنیا نشناسیم

موجیم و زِ خونابه ی چشمانِ بلا کش

هر اشکِ بصر، قطره و دریا نشناسیم

یک بذرِ حقیریم و به امّیدِ تعالی

در چاهِ بلا ،جز رهِ بالا نشناسیم

ما خیلِ فقیران و به درگاهِ کرامت

جز بابِ حسین، زاده ی زهرا نشناسیم

ما غرقه ی عصیان و گناهیم و تباهی

کشتیِّ حسین آید و دریا نشناسیم

ما تشنه ی عشقیم و به جز باده ی کوثر

مستانه ترین باده ی صهبا نشناسیم

دنیا چو شَوَد مزرعه و تن چو کشاورز

پر بهره تر از میوه ی عقبی نشناسیم

نورِدلِ پیغمبر و او شهره ی آفاق

پرجلوه تر از چشمه ی طاها نشناسیم

چون اسمِ شریفش بگشوده درِ جنّت

شعبان به جز او شاخه ی طوبی نشناسیم

این کرب و بلا گشته مآلِ همه عشّاق

ما کعبه یِ دل جز رهِ آن جا نشناسیم

او شعله زده بر همه یِ هستیِ یاران

ما در رهِ او غیرِ خدا را نشناسیم

ما جمله غریبیم و حقیریم و مُریدیم

بر کویِ مرادیم و سر از پا نشناسیم