"پیچک عشق"

مرا امشب خداوندا! نوایی بس غریب آمد

ز سوزِسینه ام بس ناله هایِ بی شکیب آمد

صدایی خوانده محزون و غریبانه غزل هایم

زِ کویِ عالم آرایی، سواری دلفریب آمد

چو مستم کرده بادِ نخوت و جامِ تباهی ها

به دنبالِ خودم بودم، که آخر بی نصیب آمد

چو شامم با سحرعمری، به پیوندِ جهالت زد

به آخر فرصتی جانِ حقیرم در لهیب آمد

دو دستِ حاجتم را با تمنّا بس تهی دیدم

جوابی گفته بر لبّیکم آوایِ مجیب آمد

به عشقش پیچکی بودم که بالا برده روحم را

چو خاکِ پایِ او گشتم، به رخساری عجیب آمد

سخن ها گفتم از عمقِ درون با اشک چشمانم

درونِ خلوتم پژواکِ او"اِنّی قریب"آمد

شکستم زورقِ دل را کنارِ ساحلِ ایمان

چنان غمنامه سر دادم که پاسخ از منیب آمد

تمامِ هستی ام در شعله یِ حسرت چو می سوزد

برایِ التیامِ من دوایی با طبیب آمد

عروجِ آرزوهایم دیدنِ رخساره ی او شد

ولی رخ بر گرفت از من، به سیمایی نجیب آمد

به آتش بر کشیدم آشیانِ قلبِ ناپاکم

که فریادی زِ ویرانِ دلم سویِ حبیب آمد

ز بعدِ هجرتی تا بی نهایت ناله هایِ دل

صدایِ آن سفر کرده به صوتِ عندلیب آمد

به چنگم می نوازم ناله یِ عشقش بزن مطرب

که ساقی بهرِ ما مستان به همراهِ حبیب آمد

به رؤیایم سروری ده،تو ای نورِ دو چشمانم

که شوقِ عالم افروزی به اشعارِ غریب آمد