« جلوه ی تابان »   شهادت

عباس علی شیر خدا پرتو ایمان

آن ماه بنی هاشم و آن جلوه ی تابان

تا شعله کشد خشم درونش به دو بازو

بر می فکند ریشه ی عدوان پریشان

دستی علم و دست دگر مشک پر از آب

تا کی برسد نزد حرم ساقی طفلان

این آب فرات ولب عطشان تو عباس

آب نظرت گشته چنان چشمه ی جوشان

از پشت سرش حمله ی گرگان گرسنه

مشک تهی و بازوی افتاده و بیجان

فرقش بشکست و نظرش بست و بیافتاد

مادر بگرفته سر او بر سر دامان

عباس دلاور تو علمدار سپاهی

زینب شود از هجرت تو زار و پریشان

من تشنگی طفل حرم را چه بگویم

 آن دم که صدا می زند از دیده ی گریان