در هجرت روی تو چه افسرده شدم من

از رنج غریبی تو آزرده شدم من

ای گلشن امید جهان ، شمس نگاهت

در رفتن تو غنچه ی پژمرده شدم من

گرداب غم بکشاند دل ما را

همچون صدفی در بر تو درده شدم من

قامت بشکسته ز غم و داغ فراقت

در کشتی غم ، زار و زمین خورده شدم من

از مستی چشمان تو تا پر شده جامم

هر شام و سحرگه سر و دل ، برده شدم من

از بس که زدم دل به کویر غم هجرت

در شعله ی هجر تو، سیه چرده شدم من

با رفتن تو یاد خزان چیده چمن را

در کنج غریبی تو ، دلمرده شدم من